Dua eden adam bilir ki, birisi var ki;
- onun sesini dinler,
- derdine derman yetiştirir,
- ona merhamet eder.
- Onun kudret eli herşey’e yetişir.
Bu büyük dünya hanında o yalnız değil; bir Kerim zât var, ona bakar, ünsiyet verir.
Hem onun hadsiz ihtiyacatını yerine getirebilir
ve onun hadsiz düşmanlarını def’edebilir
- bir zâtın huzurunda kendini tasavvur ederek,
- bir ferah, bir inşirah duyup,
- dünya kadar ağır bir yükü üzerinden atıp
“Elhamdülillahi Rabbil Alemin” der.
Mektubat – 302